Nadeszła zima. Okres bardzo trudny dla ludzi wykluczonych, dla tych, którzy nie korzystają z dobrodziejstw polskiej transformacji. Którzy nie pracują w bankach, którzy nie doradzają wielkim korporacjom, nie znaleźli miejsca w radach nadzorczych spółek skarbu państwa.

Z prawdziwym zdziwieniem słucham niemal codziennych komunikatów o tym, ile osób, ilu Polaków, ilu naszych obywateli zmarło „z powodu wychłodzenia”. Moje zdziwienie budzi przede wszystkim fakt, że nasze wolne, niezależne media o przypadkach zgonów ludzi bezdomnych coraz częściej zaczynają mówić jak o kolejnych rekordach. Rekordach czego, chciałoby się zapytać. O rekordach biedy. O rekordach znieczulenia. O rekordach braku wzajemnej empatii Polaków.

Ponoć jesteśmy krajem, który dokonał wielkiego cywilizacyjnego skoku. Weszliśmy do Europy, która nas (przynajmniej, dopóki rządziła koalicja PO – PSL) szanuje i ceni. Mam wrażenie, że jeśli mamy mówić o prawach człowieka, o ich przestrzeganiu, to przede wszystkim powinniśmy pochylić się nad takimi właśnie zagadnieniami jak bezdomność. Jak niedożywienie. Jakoś nie słyszałem w trakcie sprawozdań z posiedzenia Parlamentu Europejskiego, by te smutne tematy znalazły miejsce w rozważaniach. A szkoda.

Rząd Prawa i Sprawiedliwości kieruje krajem mniej więcej dwa miesiące. Rozumiem, że nie był w stanie w tym czasie zdziałać zbyt wiele. Zwłaszcza, że musiał zająć się odpieraniem niezwykle brutalnych ataków opozycji. Ataków ukierunkowanych praktycznie na każde rządowe działanie. Mam jednak nadzieję, że w ciągu najbliższego roku ten nowy polski rząd przedstawi sensowny program zmniejszania w Polsce obszarów biedy, zmniejszania ilości bezdomnych. Bo jeśli okaże się, że takiego programu nie będzie, jeśli kolejne lata przynosić będą kolejne niechlubne rekordy, to i tego rządu przyszłość może nie być różowa. Warto o tym pamiętać już teraz, na początku kadencji.