Opozycja i jej zagorzali zwolennicy w dalszym ciągu krytykują wdrażany w coraz większym zakresie program Rodzina 500+.

Z kolejnych informacji przekazywanych ogłupianemu społeczeństwu możemy dowiedzieć się, że klęska owego programu jest straszliwa, jako że jak dotąd nie dało się zauważyć zwiększonej dzietności Polek mieszkających w kraju, a ponad dwadzieścia procent „ankietowanych” zadeklarowało, że pieniądze otrzymane w ramach „programu” przeznaczy na zakup samochodu.

W związku z tym chciałbym, nie na podstawie ankiet, a na podstawie tego, co spotykam w życiu, poinformować o, dla mnie zupełnie niespodziewanych skutkach tego, rzekomo tak nieudanego programu.

Oto niektórzy ludzie, mając dodatkowe pieniądze w portfelu wrócili „do społeczeństwa”. Przez ostatnie lata praktycznie nie wychodzili z domu. Nie odwiedzali szkół, w których uczą się ich dzieci. A teraz?

Po otrzymaniu pięciuset (niekiedy więcej) złotych pospłacali długi w okolicznych sklepach, zapłacili składki za „komitet rodzicielski”. I przyszli na zakończenie roku szkolnego swoich dzieci.

Sam byłem świadkiem, jak małolata dziękowała Matce za udział w tej uroczystości słowami: „Mamusiu, kocham cię. Za to, że przyszłaś”. A matka, ze łzami w oczach, po prostu przestała się wstydzić.

Rozmawiałem z wychowawcą klasy. Dowiedziałem się, co się stało (tak, Rodzina 500+) i dlaczego najprawdopodobniej owa Matka odważyła się pojawić w szkole. Myślę, że we własnym mniemaniu w jakiś sposób odzyskała swoje człowieczeństwo, prawo zaistnienia wśród ludzi.

Na ten, bardzo ludzki wymiar Programu, jakoś nikt specjalnej uwagi nie zwraca. A szkoda. Bo w moim odczuciu takich Matek jak ta opisana jest sporo.

Widziałem ludzi, którzy po kilku latach wyszli z dziećmi z domu i weszli, o zgrozo (to może być komentarz bohaterów .Nowoczesnej) do księgarni. Tak, tak, znam ludzi, którzy pieniądze z Programu przeznaczyli częściowo na zakup książki dla dziecka.

Przyznam, że zagadnąłem chłopaka, który z rodzicami robił zakupy w księgarni. Nigdy nie zapomnę jego dumnych oczu gdy chwalił się, (na oko miał jakieś dwanaście, trzynaście lat), że właśnie otrzymał pierwszą własną książkę. Z rozmowy z rodzicami dowiedziałem się, że gdyby nie zastrzyk dodatkowych pieniędzy, na pewno nie przyszliby do księgarni.

Jakoś tego rodzaju przykładów opozycja nie chce pokazywać. Słyszę co chwilę w telewizjach, że „kasa idzie na wódkę”, „wspiera patologię”. Ja powiem wprost. Te dwa przykłady, które osobiście miałem okazję zobaczyć świadczą o tym, że program był potrzebny, bardzo potrzebny. I że niekiedy wywołuje skutki, o których „filozofom się nie śniło”. I powiem dodatkowo: warto było to zobaczyć.