Do historii przeszedł już generał Wojciech Jaruzelski. Osoba tyleż interesująca co, przynajmniej dla niektórych, kontrowersyjna. Inteligent, Sybirak, żołnierz, dowódca, pierwszy sekretarz, premier, szef WRON, Prezydent Rzeczpospolitej.

Życie nie skąpiło Mu trudnych chwil. Zajmowane stanowiska i pełnione funkcje wymagały od Niego podejmowania decyzji. Nie uchylał się od nich. Także wówczas, gdy miały one wpływ na sytuację całego kraju, całego Narodu.

Dla mnie zrozumiałe jest, że nie wszystkie działania Generała będą akceptowane przez całe społeczeństwo. To jest po prostu niemożliwe. W żaden sposób nie mogę jednak zrozumieć nienawiści, jaka w niektórych polskich głowach zapanowała i ujawniła się z chwilą, gdy odszedł. To, co zgotowali nam niektórzy Rodacy (?) w trakcie mszy w intencji zmarłego Generała, w trakcie pogrzebu, a nawet same „dyskusje” o tym, czy Generał może spocząć na Powązkach, uważam za haniebne.

Nie chcę tu odwoływać się tylko do tradycji chrześcijańskich naszego Narodu. To byłoby najłatwiejsze. Ale przecież zwykłe, ludzkie odruchy sumienia, przynajmniej takiego, jak ja je rozumiem, nakazują szacunek wobec majestatu śmierci. I to bez względu na to, czy odszedł katolik, ateista, agnostyk czy wyznawca jakiejkolwiek wiary.

Wielokrotnie w różnych miejscach pisałem, że system państwa, naszego państwa, ulega erozji. Opisywałem przykłady wskazujące na to. Teraz pozwalam sobie powtórzyć tezę, że system państwa nam się sypie. A jedną z przyczyn tego jest zatracenie tradycyjnych wartości.

Mam wrażenie, że nastąpiło zdecydowane zachwianie równowagi pomiędzy tym, co dobre, co dopuszczalne, co naganne i w żaden sposób nie przystoi Człowiekowi.

Odbudowanie tych wartości będzie bardzo trudne. Jak dotąd nie widzę nikogo, kto nie tylko potrafiłby, ale nawet kto chciałby o to powalczyć. A jeśli tego nie zrobimy, to cóż nam, Polakom, pozostanie? Nienawiść aż po grób – skądże, znacznie dłużej.