Już niedługo minie rok od straszliwych wydarzeń z Paryża. Przez ten czas wielokrotnie podejmowano temat terroryzmu, który od razu powiązano z napływem uchodźców z Syrii i północnej Afryki. Głosy obciążające islam za ataki terrorystyczne stały się powszechne we wszystkich krajach tzw. Zachodu. Prawicowe partie podjęły temat i utożsamiły bezpieczeństwo wewnętrzne z izolacjonizmem. Czy jednak wszystkie obawy mają rzeczywiste podstawy?

Historia islamizmu

Na świecie upowszechniło się przekonanie, że islam narzuca swoim wyznawcom wojnę w celu szerzenia wiary. Nie jest to do końca prawda – o ile zarówno sunnici, jak i szyici uznają dżihad, jednak opinia publiczna znacząco przeinaczyła jego znaczenie na przestrzeni lat. Dosłownie oznacza on walkę, ale nakłada on obowiązek nie zabijania, a jedynie szerzenia wiary. Ta koncepcja nie została sformułowana przez Mahometa, ale w późniejszym okresie, stąd też różnice w jego postrzeganiu. W czasach średniowiecznych powszechne było nawracanie mieczem – nie było to obce szczególnie chrześcijanom, których zachowanie podczas krucjat zdziwiło nawet Saladyna. Wraz z postępem wieków chrześcijanie pod wpływem oświeceniowych myślicieli odeszli od koncepcji zbrojnej walki, ale zmarginalizowane w XIX wieku Imperium Osmańskie pozostało technologicznie zacofane, co pozwoliło  na powrót średniowiecznych myśli.

Druga strona medalu

Aktualnie mówi się o zagrożeniu jakie dla Europy stanowią uchodźcy. Oliwy do ognia dolali członkowie ISIS, którzy zapewniali o próbie „przemytu” islamistów w tłumie uchodźców. Bardzo prawdopodobne jest to, że był to jedynie blef – warto zauważyć, że wszystkie dotychczasowe zamachy nie zostały dokonane przez osoby nowe w krajach europejskich. Wzrosła w ten sposób niechęć do wyznawców islamu – już podczas lipcowego zamachu w Monachium było widać tego efekty, bo ofiarami byli głównie obywatele Turcji lub Kosowa. Ktoś postanowił odpowiedzieć na ogień ogniem…

Wcześniejszy problem uchodźców

Warto zaznaczyć, że zjawisko nie jest nowe. W przeszłości ten problem dotykał jednak głównie krajów południowej Europy, do których uchodźcy często dostawali się przez morze. Stąd też wyszła propozycja ogólnoeuropejskiej pomocy dla przybyłych z Afryki i Bliskiego Wschodu. W pewnym momencie Europa stanęła przed decyzją – zatapiać statki przypływające do włoskich wysp, czy rozlokować przybyłych w państwach UE. W tym świetle wybranie pierwszej opcji brzmi bardziej jak barbarzyński akt.

Przyszłość

Racjonalne rozmieszczenie uchodźców (np. zaproponowane przez papieża Franciszka: jedna rodzina w jednej parafii) zapobiegłoby radykalizacji ludności przebywających w azylach dla uchodźców. Niestety brak porozumienia i liczne sprzeciwy europejskich przywódców uniemożliwiają sprawne rozwiązanie problemu. Za tym wszystkim tak naprawdę kryje się dramat ludzi, którzy do nas przybyli w poszukiwaniu schronienia od wojny lub spokojnego życia bez skrajnego ubóstwa. Niezależnie od celu ich wędrówki, powinniśmy przyjąć ich z otwartymi rękami, udowodnić, że oświeceniowe hasła nie są jedynie słowami. W innym wypadku muzułmanie mogą zająć miejsce Żydów w scenariuszu napisanym w latach 30. XX wieku.