Problem „Lalki” Bolesława Prusa w XXI wieku moim zdaniem wciąż jest aktualny. Powinienem napisać „problemy Lalki”, bo przecież ta powieść porusza wiele zagadnień.

W moim życiu „Lalka” odcisnęła piętno, ale i radość oraz pobudziła pasje. Chciałbym przez to powiedzieć, że zdarzenia z „Lalki” nie są tylko fikcją literacką, dlatego uważam, że powieść ta jest mistyczna i aktualna bez względu na porę.

Wokulski w powieści dążył do posiadania kobiety, która bawiła się nim i traktowała go jak służącego a nie jak sądził – za partnera. Lalka, czyli Izabela Łącka jest odzwierciedleniem istoty kobiecej.

Należy stwierdzić, że Lalka ma w swej treści wątki z życia każdego z nas i to jest wielka zaleta tej wielkiej polskiej powieści.

Powiem wam, że 6 lat temu spotkałem swoją Izabelę i tak jak główny bohater „Lalki” uwierzyłem, że można zmienić charakter kobiety, chcąc ją mieć. Tak jak Wokulski uwierzyłem, że moja Iza „obudzi się” ze snu, ale doświadczyłem, tak jak on, stanu neurastenii, czyli zjawiska tęsknoty i pragnienie powrotu do tego, co było a może lepiej stwierdzić – do tego, co mogło by być.

W moim przypadku, w przeciwieństwie do Wokulskiego, swoją „Lalkę” spotkałem w trakcie zgłębiania tajników zawodu archiwisty na 4 piętrze Archiwum Państwowego w Gdańsku. Od razu to poczułem, była ubrana w jasnoniebieską bluzę, jej ciemno brązowe włosy i urok spowodowały… no właśnie… poczułem to co, co mógł poczuć Staś Wokulski, gdy ujrzał w Teatrze Wielkim w Warszawie Izabelę Łęcką.

Teraz już koniec z neurastenią, ale brak w sercu zastanie po stracie miłości czymś, co na zawsze zmieniło moje życie i wydaje mi się, że nie wróci. Nie ukrywam, że ten tekst spowoduje, że znajdę swoją miłość.

Teraz w moim życiu najważniejsze jest dziennikarstwo i działanie na rzecz społeczeństwa, choć zawsze będą dążyć do znalezienia dziewczyny mimo, że poruszam się za pomocą wózka inwalidzkiego.