Po raz kolejny obchodzimy nasze narodowe święto. Święto radości i dumy. Po latach zniewolenia, zaborów, Polska podniosła się. Dzisiejsi politycy pełni są frazesów na ten temat. Odnoszę nawet wrażenie, że najbardziej chcieliby naśladować naszych przywódców początku lat dwudziestych.

Jednak różnice pomiędzy tamtymi, wielkimi Polakami, a dzisiejszą „elitą polityczną” widać gołym, nieuzbrojonym okiem. Zwracam uwagę przede wszystkim na skuteczność tamtych wielkich. Skuteczność w budowaniu, podkreślam, budowaniu siły Rzeczpospolitej.

Nie jestem historykiem, moja wiedza na ten temat jest niewielka (ot, taka, na jaką „komuna” pozwoliła). Dlatego tylko hasłowo przypomnę niektóre działania tamtych, wielkich ludzi.

• Reforma Grabskiego,
• budowa portu w Gdyni,
• Centralny Okręg Przemysłowy,
• Warszawski Okręg Przemysłowy,
• przemysł lotniczy,
• połączenie kolejowe południe – północ.

Tamta ekipa, okresu dwudziestolecia międzywojennego, potrafiła podnieść kraj z ruiny. I z tego jesteśmy dumni, i z tego się dzisiaj radujemy. Szkoda tylko, że tamtych sukcesów nie popularyzujemy.

Mam wrażenie, że moje pokolenie jest ostatnim, które na ten temat cokolwiek wie. Mamy już dwudziestolecie III Rzeczpospolitej. Jakoś nie widzę tej coraz silniejszej Polski.

Okazuje się, że naśladowanie tamtych wielkich nie powinno polegać na zakładaniu okrągłych okularków, modelowaniu fryzur brylantyną i przystrzyganiu wąsów na podobieństwo Dziadka (tak niekiedy nazwano Józefa Piłsudskiego). I to spostrzeżenie powoduje, że radość dziś jakby mniejsza.