Dokumentacja archiwalna (materiały archiwalne) to dokumentacje posiadająca trwałą wartość historyczną, naukową, kulturalną, dowodową lub praktyczną dla gospodarki narodowej. Oznaczana jest symbolem „A” i podlega obowiązkowi przechowywania wieczystemu w Archiwum Państwowym.

Natomiast dokumentacje niearchiwalna to dokumentacja posiadająca bieżącą wartość praktyczną – przeznaczona do czasowego przechowania w archiwach zakładowych i składnicach akt. Po upływie terminu ich przechowywania może zostać wybrakowana. Oznaczana jest symbolem B – z wyznacznikiem cyfrowym (np. B5, B10,B15,B50 – oznaczającym ilość pełnych lat kalendarzowych, przez które należy daną dokumentacje przechować.

Główną instytucją przechowującą dokumenty w Polsce jest Archiwum Państwowe powołane do gromadzenia, zabezpieczania, opracowywania, trwałego przechowywania i udostępniania materiałów archiwalnych społeczeństwu. Należy nadmienić, że w Polsce mamy jeszcze kilka ważnych instytucji, które przechowują dokumenty o wartości historycznej np. Instytut Pamięci Narodowej jak i archiwa gminne są też archiwa prywatne. Częstym zjawiskiem jest, że osoby zajmujące się badaniem historii mają swoje domowe archiwa.

W prowadzeniu badań historyczny najważniejszym elementem jest być krytycznym w stosunku do źródła będącego podstawą analizy danego wydarzenie lub zdarzeń historycznych, dlatego tak niezmiernie ważne są archiwa.

Badanie archiwalne w codziennym życiu jest mało widoczne, choć praca archiwisty może nieco przypominać pracę detektywa.

Jak zostać archiwariuszem? Można być nim z powołania, po skończeniu kursów kancelarryjno-archiwalnych I i II stopnia przeprowadzanych np. przez Stowarzyszenie Archiwistów Polskich no i oczywiście po ukończeniu studiów historycznych, na których jest specjalizacja z archiwistyki.

Najczęściej jednak zainteresowanie tą dziedziną przychodzi wraz z prowadzeniem np. tworzenia drzewa genealogicznego i poszukiwaniem swojej historii.

Najważniejsze jednak jest to, aby poczuć tę niezwykle ciekawą pasję jaką jest archiwistyka.