„Jakie piękne samobójstwo” Rafała Ziemkiewicza to książka o historii Polski od powstania styczniowego do II wojny światowej. Historii nie zawsze wygodnej, ukazanej z jej błędami i uchybieniami. Autor opowiedział o niej 27 listopada na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Spotkanie odbyło się z inicjatywy Niezależnego Zrzeszenia Studentów UG i Stowarzyszenia KoLiber.

Rafał Ziemkiewicz zajmuje się głównie publicystyką o tematyce politycznej. Publikuje w tygodniku Do Rzeczy. Jest też autorem zbiorów opowiadań, powieści i książek fantastycznonaukowych. W maju tego roku ukazała się jego książka „Jakie piękne samobójstwo”, będąca próbą scalenia istniejących monografii na temat historii Polski oraz wyłuskania z nich najważniejszych faktów.

Te fakty nie zawsze są łatwe do zaakceptowania. Ziemkiewicz bezlitośnie wskazuje grzechy polskiej polityki okresu międzywojennego, które doprowadziły do klęski podczas II wojny światowej. To właśnie tytułowe samobójstwo, do którego doszło pod wodzą Obozu Zjednoczenia Narodowego. – Ta teza budzi największe kontrowersje- przyznaje Ziemkiewicz.

Autor zarzuca politykom nadmierne poczucie mocarstwowości, które nie pozwoliło racjonalnie i poprawnie ocenić ówczesnej sytuacji międzynarodowej. Za pozbawioną sensu uznaje śmierć wielu żołnierzy, wspomagających Anglię i Francję. Krytykuje też uwznioślanie walki, mające na celu ukrycie faktu, że Polacy niepotrzebnie liczyli na pomoc ze strony swoich sojuszników, co zresztą pokazała historia. – To historia podłości, z jaką Polska została potraktowana- mówi Ziemkiewicz. – Anglia i Francja prowadziły wobec nas imperialną, gangsterską politykę – dodaje.

Niewybaczalne wydają mu się nie tyle błędy polityczne, co chwalenie się nimi i uznawanie ich za słuszne. – Nie można mówić, że nie było alternatywy- stanowczo stwierdza. Czy należało zatem zawrzeć sojusz z Niemcami? Zdaniem wielu recenzentów taki właśnie wniosek można wysnuć z lektury publikacji „Jakie piękne samobójstwo” – W książce nie ma tezy, że w 1938 r. należało wejść w pakt z Hitlerem – odpiera zarzuty Ziemkiewicz. – Ta książka nie służy stawianiu tez- dodaje.

Nie ma też na celu rozliczania ówczesnych przywódców. Każe raczej uczyć się na błędach. Wskazuje sposoby rządzenia, które nie pozwolą na doprowadzenie kraju do kolejnego „samobójstwa”. Zdaniem Ziemkiewicza we współczesnej dyplomacji powinno się przede wszystkim wyzbyć błędnego przekonania, że wykładnią polityki zagranicznej jest słuszność. Polska powinna się kierować własnym interesem. Politykom zarzuca przede wszystkim niskie poczucie własnej wartości, które w konsekwencji nie pozwala walczyć o dobro państwa. Przez tchórzostwo i podporządkowywanie się nie wykorzystano wielu możliwości. Ziemkiewicz podaje tu przykład nieodwołania się od decyzji zamknięcia polskich stoczni.

Dziennikarz oburza się, gdy ktoś zarzuca mu, że zajmuje postawę rewizjonisty, a swoją książką osłabia ducha narodowego. – Moim zdaniem ducha nie krzepi się bajkami a rozumem – stwierdza.