Są wśród nas. Na co dzień niewidoczni, chociaż jak podają dane statystyczne, w Polsce jest blisko 3,4 mln osób niepełnosprawnych, w tym 2,1 mln w wieku produkcyjnym.

Tomek Rudnicki urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym. Jego mottem są słowa: „Staram się jak mogę, a jak nie mogę, to też się staram”.

Niewidoczni czy niezauważani? A może precyzyjniej rzecz ujmując, zauważani, ale kiedy ich widzimy, odwracamy głowy i patrzymy w inne miejsce… A przecież oni są tacy sami, a może nawet niejednokrotnie lepsi od nas.

Jedną z takich osób jest Tomasz Rudnicki. Rocznik 1980. Urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, które zdiagnozowano tuż po urodzeniu. Dzięki uporowi rodziców Tomek rozpoczął walkę z chorobą, którą prowadzi do dziś… Była ona na tyle skuteczna, że udało mu się pokonać kolejne etapy szkolnictwa. Uwieńczeniem edukacji była praca dyplomowa: „Bóg – człowiek – historia – w kręgu myśli religijnej Adama Mickiewicza” i uzyskanie stopnia magistra filologii polskiej. Twórczość Mickiewicza stała się jego pasją i wyzwaniem… Finalizuje teraz rozprawę doktorską oraz publikuje artykuły naukowe.

Tomek jest bardzo wrażliwym młodym człowiekiem, pisze wiersze. Swój debiutancki tomik zatytułowany „Na pustyni” wydał w wieku 19 lat, jego poliglotyczne umiejętności (biegle mówi po węgiersku, angielsku i włosku) pozwoliły mu przetłumaczyć poezję pisaną po węgiersku, a owocem tego przekładu, tomik pt. „Samotna miłość”. W tym roku ukazał się kolejny tomik – „Moja Japonia”.

Mimo niepełnosprawności Tomasz, zawsze uśmiechnięty, szuka nowych bodźców do działania. Jest wiceprezesem warszawskiego stowarzyszenia na rzecz dzieci, młodzieży i dorosłych osób niepełnosprawnych „Ożarowska”. Jego członkami są osoby niesprawne z powodu mózgowego porażenia dziecięcego z niedowładem kończyn górnych i dolnych. Niektórzy wymagają pomocy w czynnościach życia codziennego, takich jak przemieszczanie się czy jedzenie i picie. Jednak mimo niepełnosprawności większość z nich to studenci i absolwenci wyższych uczelni… Jest wśród nich tancerz na wózku, absolwenci informatyki, prawa, pedagogiki, pracy socjalnej, polonistyki i filologii angielskiej. Oni wszyscy walczą o swoje miejsce w życiu, mają swoje marzenia, plany…

Tomek nie lubi bezczynności, kilka razy udało mu się znaleźć pracę na umowę zlecenie. Jak mawia: kiedy nie pracuję, staram się być aktywny poprzez wieczorki autorskie, jak choćby ten, który się odbył w teatrze Ateneum…

Jest człowiekiem na wózku, ale, jak powiedział: niezbędne jest podjęcie własnej decyzji, czy chce się być osobą niepełnosprawną, czy osobą z niepełnosprawnością. Podstawę do jej podjęcia stanowi świadomość własnego stanu. On podjął już decyzję… Jego mottem stały się słowa: Staram się jak mogę, a jak nie mogę, to też się staram.

My także powinniśmy ich w końcu zauważać. I patrzeć z uśmiechem, ale nie litością… Są tacy sami, tylko ciało odmawia posłuszeństwa…