Kto odpowiada za nieudolność Państwowej Komisji Wyborczej? Posłowie i senatorowie. Tylko oni. Dziś mówią o kompromitacji i tu wyjątkowo mają rację. Po raz kolejny skompromitowali się.

Choć pierwsze wrażenie może być zgoła inne i za chaos wynikający z niedziałającego systemu informatycznego przeliczającego głosy i cały szereg związanych z tym konsekwencji, opinia publiczna, pod wpływem mediów, winą obarcza członków Państwowej Komisji Wyborczej. Ale się myli.

Ustawa dotycząca Państwowej Komisji Wyborczej, zamówień publicznych i cały szereg przepisów, na których opiera się funkcjonowanie PKW – powstaje w Sejmie, trafia do Senatu, a na końcu podpisywana jest przez prezydenta. Taka jest droga legislacyjna każdego aktu prawnego.

Państwowa Komisja Wyborcza funkcjonuje w rzeczywistości stworzonej przez polityków. Mam wrażenie, że stara się jak najlepiej wypełniać obowiązki nałożone na nią przez określone przepisy, ale okazuje się, że wiedza, doświadczenie i najlepsze nawet intencje – w obliczu źle skonstruowanych przepisów – nic nie pomogą.

Niech symbolicznym dowodem potwierdzającym powyższe tezy będzie słynna już sprawa przetargu na obsługę systemu informatycznego PKW. Państwowa Komisja Wyborcza jest zobowiązana działać w oparciu o procedurę przetargową. W jej efekcie do przetargu stanęła jedna firma, która po spełnieniu wymogów formalnych zajęła się realizacją zlecenia. Nie jest istotne, że prawdopodobnie od samego początku wiedziała, że nie będzie w stanie zadania zrealizować, bo wygrywając przetarg, automatycznie otrzymała zlecenie… Zgodnie z prawem…

Przykładów, gdy procedury przetargowe powodują, że ważnych projektów w ogóle nie można realizować lub realizowanych jest np. wadliwie, w sposób nieprofesjonalny, z naruszeniem zasad bezpieczeństwa – mamy aż nadto: autostrady, remonty dróg, zakupy samochodów, prace remontowe i budowlane w instytucjach publicznych itp. Listę można wydłużać. W przypadku PKW sytuacja jest o tyle poważniejsza, że dotyczy istotnych kwestii związanych z bezpieczeństwem państwa oraz z jego prestiżem.

– Ktoś kiedyś wymyślił przepisy o przetargach – mówiła z uśmiechem w jednej z telewizji posłanka Kidawa-Błońska, komentując problem w PKW.

Ciekawe kto, kiedy i gdzie je wymyślił – chciałoby się zapytać i czy przypadkiem pani poseł nie była wśród wymyślających, a przynajmniej wśród głosujących za ich wprowadzeniem? A jeśli nawet nie była, to jest w Sejmie wystarczająco długo, aby złą ustawę zmienić. Siedem lat to chyba dostateczny czas, aby stworzyć akt prawny i przeprowadzić go przez całą drogę legislacyjną.

Zauważmy – udało się wprowadzić reformę emerytalną, udało się praktycznie zlikwidować OFE, udało się zlikwidować powszechny pobór do armii. Wszystko w drodze ustaw. Niestety nie udało się zmienić tak ważnych przepisów dotyczących przetargów…

No cóż… mimo setek a może i tysięcy doniesień medialnych w tej sprawie, które pojawiają się w środkach masowego przekazu od lat – najwidoczniej nie dostrzeżono, że w tym zakresie państwo polskie ma ogromne kłopoty i po prostu sobie nie radzi. Tylko dlaczego winą za tę sytuację obarczamy urzędników państwowych? Przecież przyczyna znajduje przy ulicy Wiejskiej w Warszawie.

W tym kontekście nie dziwią postulaty zmian personalnych w Państwowej Komisji Wyborczej, które coraz częściej i coraz bardziej nerwowo wygłaszają politycy. Niewątpliwie byłyby one skutecznym sposobem wskazania „kozła ofiarnego” i tym samym odsunięcia podejrzeń od prawdziwych winowajców całego zamieszania. Niestety dymisje w PKW nie rozwiążą istoty problemu, który tkwi zupełnie gdzie indziej.