Już nawet najbardziej władzy życzliwi czują, że zbyt długo to nie potrwa. Nieuzbrojonym okiem widać, że polityczne „elity” III Rzeczpospolitej sięgnęły dna.

Poseł Przemysław Wipler miał ostatnio spore kłopoty.

Po aferkach z muzykami grającymi pod drzwiami pokojów sejmowego hotelu, po „hrabiance Potockiej” uwodzącej „wybrańców narodu” z różnych politycznych opcji, po prezydentach wchodzących do samochodu przez bagażnik, po „taśmach Begier”, po aferze posłanki Sawickiej, doszliśmy do tego, co mamy obecnie.

Zachowania naszych posłów, „niewinne” początkowo, teraz przekształcają się w skandaliczne, niegodne: nagrywania (Ziobro), kłamstwa (Macierewicz, obietnice wyborcze), szantaże (Piesiewicz), tajemnicze kontakty (Chlebowski, Drzewiecki), kumoterstwo (praca w wyjątkowo intratnych spółkach skarbu państwa – np. Aleksander Grad), udział w bijatykach (Wipler), polityczną korupcję (ludzie ze spółdzielni Protasiewicza i Schetyny). Mnożyć takie negatywne przykłady można w nieskończoność.

Widać z powyższego, że moralne kwalifikacje – nie boję się tego określenia – większości naszych „aktywistów” do sprawowania jakichkolwiek urzędów są mniej więcej zerowe.

Ci ludzie powinni siedzieć w miejscach odosobnienia, część zapewne z wyrokami.

Tymczasem czują się dobrze, nawet bardzo dobrze. Polskie bagno pogłębia się. Ciekawe tylko, jak długo wytrzyma to jeszcze moja Ojczyzna. Pytanie drugie brzmi: jak długo wytrzyma to Naród, będący suwerenem? Mam nadzieję, że społeczeństwo wykrzesa z siebie jeszcze tyle siły, by za niewielkie pieniądze zatrudnić paru meliorantów. Polskie bagno trzeba oczyścić, a brudy zutylizować.