Wiele wskazuje na to, że dopiero po 73 latach od zakończenia wojny Polska weszła na ścieżkę dążącą do prawdy na temat postawy Żydów w czasie II wojny światowej.

Ta prawda wcale nie musi być taka, jak przez lata ją przedstawiano w szkolnych podręcznikach, na kartach literatury i w rozmaitych naukowych i paranaukowych źródłach. Owa historia charakteryzuje się jednym dotychczas niepodważalnym, niemal dogmatycznym elementem – chodzi o postawę narodu żydowskiego, który miał być w całości ofiarą zbrodniczych działań niemieckich agresorów.

Ochoczo mówi się o Polakach kolaborujących z Niemcami, o incydentach, w których Polacy mieli brać udział, a których ofiarami byli Żydzi, prezentuje się wiele innych prawdziwych lub fałszywych wydarzeń, które stawiają Polaków w negatywnym świetle. Robi się to za pomocą literatury, opracowań paranaukowych, także licznych produkcji filmowych.

Po cichu przyznaje się odznaczania (Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata) bohaterskim Polakom, którzy w ogromnej i niespotykanej nigdzie indziej liczbie, narażając życie, ratowali np. żydowskie dzieci i całe żydowski rodziny. Swoją drogą odznacza się w dalszym ciągu, co oznacza, że ponad 70 lat od zakończenia wojny nie wystarczyło stronie izraelskiej, aby ostatecznie uhonorować wszystkich (sic!) – sprawność w tym zakresie wydaje się bardziej niż niezadowalająca…

A co z Żydami? Wedle propagandy, w czasie wojny zawsze byli prawi, sprawiedliwi i bohaterscy. Na pytanie o to, czy Żydzi kolaborowali z Niemcami – reakcją jest szok i konsternacja, jak to możliwe? Na pytanie o żydowskich szmalcowników, którzy gorliwie wydawali swoich rodaków Niemcom – podobna reakcja – niedowierzanie. Na pytanie o postawę żydowskich elit w stosunku do zwykłych, prostych Żydów walczących o przeżycie – zamiast odpowiedzi jest wymowne milczenie. Najlepiej by było, żeby o tym w ogóle nie mówić… „O tym ogromie nieszczęść można tylko milczeć” – słyszymy ze strony żydowskiej. Szkoda tylko, że o polskich szmalcownikach milczeć już nikt nie chce. I słusznie, bo mówić trzeba o wszelkich niegodziwościach, bez żadnych wyjątków!

Wiele wskazuje na to, że – skandaliczne wystąpienie ambasador Izraela w Polsce w Auschwitz, która w tak szczególnym miejscu, w obecności garstki ocalałych z niemieckiego piekła poważyła się uprawiać bieżącą politykę – zapoczątkuje ogólnopolską, a miejmy nadzieję, że i ogólnoświatową dyskusję na temat prawdy historycznej i prawdziwej postawy Żydów w czasie drugiej wojny światowej. A ta postawa wcale nie była taka, jak chciałyby to izraelskie elity.

Jako symbolicznych potraktujmy 5 nazwisk Żydów, którzy w gettach warszawskim, lubelskim i krakowskim, współpracując z Niemcami, dorabiali się majątków, zarabiając także na nieszczęściu swoich rodaków. Ci Żydzi wskazani są z imienia i nazwiska. To: Abraham Gancwajch, Leon Skosowski, Symche Spira, Stefania Brandstätter oraz Szama Grajer [1].

Jest znacznie więcej naukowych, rzetelnych opracowań, które prezentują o wiele więcej zdarzeń o podobnym charakterze i będą one prezentowane także na łamach Gazety Bałtyckiej.

Jeśli prawda ma nas wyzwolić – warto podjąć wyzwanie i prawdzie stawić czoła. Do tego od lat nawołują Żydzi. Tyle tylko, że w tym wypadku chodzi o prawdę obiektywną, a nie pozorną prawdę prezentowaną jedynie przez jedną stronę dla budowania dla siebie korzystnego wizerunku.

[1] O takich historiach też trzeba mówić. 5 Żydów, którzy dorobili się na II wojnie światowej