Jeszcze kilkanaście miesięcy temu mogło się wydawać, że są w Polsce instytucje nie uwikłane w żadne afery, skandale, sensacje.

Jeszcze jakiś czas temu, wbrew insynuacjom wszelkiej maści malkontentów, wydawać się mogło, że sądy w Rzeczpospolitej są niezależne, a sędziowie w trosce o opinię o swoim środowisku nie dopuszczą do żadnych nieprawidłowości (Pomijam sprawy incydentalne, bo w końcu czarna owca może znaleźć się w każdym stadzie. Ważne, by szybko ją zlokalizować i ze stada „wypisać”). Tak mogło się wydawać do niedawna.

Dziś, gdy w ramach politycznej wojny pomiędzy nową władzą i opozycją wyciągane są coraz to nowe, coraz to cięższe armaty, padł kolejny mit. Zawiodła kolejna instytucja, do której Polacy mogli, a przede wszystkim chcieli mieć zaufanie. Tą instytucją jest, o zgrozo, Trybunał Konstytucyjny.

Zaznaczając, że jestem wyrazicielem wyłącznie własnej opinii powiem, że pewne obawy co do apolityczności i obiektywizmu tego konstytucyjnego organu Rzeczpospolitej Polskiej miałem już od pewnego czasu. Spowodowane one były na przykład tym, że wspomniany Trybunał przed wydaniem wyroku w sprawie konstytucyjności ustawy o przeniesieniu części środków z Otwartych Funduszy Emerytalnych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zwracał się do Ministra Finansów z pytaniem, jakie skutki finansowe może wywołać takie lub inne rozstrzygnięcie analizowanej przez Trybunał Konstytucyjny sprawy. (Może moja stwierdzenie nie jest dokładne, ale piszę „z pamięci”. Tak zapamiętałem informacje przekazywane na ten temat w mediach).

Inną sprawą budzącą wątpliwości były na przykład rozstrzygnięcia stwierdzające niezgodność jakichś przepisów z Konstytucją Rzeczpospolitej, ale równocześnie dające ustawodawcy maksymalnie długi (osiemnaście miesięcy) czas na ich poprawienie.

Czara goryczy została przelana w ostatnich dniach. W walce o wpływy w Trybunale Konstytucyjnym przedstawiciele partii występujących w Sejmie ujawnili, że w pracach nad ustawą nowelizującą ustawę o Trybunale Konstytucyjnym aktywny udział brali sędziowie tegoż Trybunału. Podkreślam, brali aktywny udział w tworzeniu ustawy. Nie w charakterze konsultantów. W charakterze jej TWÓRCÓW.

Nie wiem, czy jest to naruszenie zasad Konstytucji. Ta przecież w Art. 195 punkt 3 stanowi:

„3. Sędziowie Trybunału Konstytucyjnego w okresie zajmowania stanowiska nie mogą należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów.”

Czy branie udziału (prawdopodobnie na zlecenie (prośbę, wniosek) przedstawicieli władzy ustawodawczej) w tworzeniu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie wyczerpuje znamion czynu godzącego w niezależność sądów i niezawisłość sędziów?

Nie mnie to rozstrzygać. Ja wiem tylko, że z chwilą, gdy się o tym dowiedziałem, moja, jak dotąd w miarę dobra opinia o tak zwanym stanie sędziowskim, legła w gruzach. I jest to zasługą samych sędziów.

Nie wiem, co konkretnie miała na myśli pani Premier Beata Szydło, gdy fotografowała się na tle ruin. Wiem jednak, że nasz „polski ogródek” wymaga gruntownego przeorania i odchwaszczenia. I zdaję sobie sprawę z tego, że, jeśli do takich robót ktokolwiek przystąpi, to na pierwsze plony z tego ogródka czekać będziemy musieli co najmniej kilka lat. Póki co widoczny na naszym polu ugór jest coraz większy.