Kilkanaście dni temu w Gdańsku zorganizowano „marsz równości”. Cokolwiek ta nazwa miałaby oznaczać, była to kolejna okazja do obrażania, znieważania, prowokowania. W tym przypadku – przedstawicieli wyznania rzymsko-katolickiego, ciągle bez wątpienia stanowiących wyznaniową większość w naszym kraju.

Wolnościowe (w szerokim ujęciu znaczenia tego słowa) tradycje Gdańska są bardzo bogate. Wiele na ten temat mogą powiedzieć historycy. Sporo starsi Polacy, pamiętający rok 1939, rok 70 ubiegłego wieku i oczywiście Sierpień ‘80, z jego niezwykłym na skalę światową Karnawałem Solidarności. Gdyby organizowane obecnie „marsze równości” w swej wymowie nawiązywały do tamtych, dla Polaków niemal świętych tradycji, Gdańsk mógłby być wielki.

A tymczasem…  Organizatorzy „zadbali” o to, by gdańska impreza była kolejnym działaniem zwiększającym społeczne napięcie. By przybliżała gdańszczan do społecznego wybuchu, być może na niespotykaną skalę. Bo takim właśnie wybuchem może skutkować niekończący się atak na środowiska związane z kościołem katolickim. A tych obraźliwych dla katolików działań w Gdańsku było bez liku.

Zaczęła jedna z gazet, która przypomniała, że nieżyjący od dziewięciu lat prałat Henryk Jankowski podejrzewany był o skłonności pedofilskie. Co prawda w czasie, gdy takie podejrzenia pojawiły się w przestrzeni publicznej, prokuratura przeprowadziła stosowne postępowanie i nie znalazł się nikt, kto by śp. Henrykowi Jankowskiemu postawił zarzuty, a tym bardziej – skazał za przestępstwo pedofilii, ale temat skutecznie rozwinięto na gigantyczną skalę, wywołując ogólnonarodową dyskusję na temat pedofilii w kościele. Jakby w innych środowiskach temat nie istniał.

Tak na marginesie: skorzystał na tym minister Ziobro, który w błyskawicznym tempie przeprowadził przez Sejm nowelizację (przygotowaną od dawna) prawa karnego. Najważniejsze (z punktu widzenia przeciętnego człowieka) zmiany wcale nie muszą dotyczyć podniesienia restrykcyjności przepisów wobec pedofilów.

Kolejnym, dla mnie niezrozumiałym, działaniem włodarzy Gdańska był oczywiście prowadzony z polskim rządem spór o Muzeum II Wojny Światowej i sposób prezentowania tam polskiego punktu widzenia na przebieg tej wojny.

Jeszcze jednym elementem tego sporu jest trwająca „sprawa półwyspu Westerplatte”. Tym, którzy z powodu tak zwanej politycznej poprawności chcieliby, aby było to miejsce na arenie światowej zapomniane, co najwyżej stanowiące lokalne miejsce poświęcone pamięci piętnastu ofiar poległych w obronie Polski zwracam uwagę, że w świadomości dwóch, a nawet trzech pokoleń Polaków jest to miejsce – symbol.

Wielkość i bohaterstwo obrońców Polskiej Składnicy Tranzytowej docenił nawet niemiecki dowódca przyjmujący kapitulację polskiej załogi. Dlaczego dzisiejsze władze miasta dążą do umniejszenia roli tego świętego dla Polaków miejsca?

Odnoszę wrażenie, że od dłuższego czasu pewne środowiska w Gdańsku prowadzą bardzo niebezpieczną politykę zmierzającą do „uniezależnienia” miasta od Polski. Chyba nie przypadkiem Rota już prawie nie pojawia się na Długim Targu. Chyba z premedytacją prowadzone są działania mające osłabić pozycję Kościoła Katolickiego w Gdańsku. Chyba świadomie pojawiają się w przestrzeni publicznej naprzemiennie hasła: „Gdańsk – Miasto Wolności” i „Gdańsk – wolne miasto”. Podkreślam, że historycznie te dwa określenia nie są równoważne.

Takie traktowanie gdańszczan i Gdańska nie przystoi włodarzom polskiego miasta. Żadnego. Próby wyłączenia Gdańska z polskiej jurysdykcji, postępowanie lokalnych, miejskich władz w sposób radykalnie przeciwny polityce rządu Rzeczpospolitej dyskwalifikuje te władze. Nawet, jeśli posiadają demokratyczny mandat.

Każde działanie zmierzające do rozbicia kraju, do osłabienia jednorodności prowadzonej polityki – jest osłabianiem kraju. A tak właśnie należy odbierać na przykład zgłoszoną swego czasu przez śp. prezydenta Adamowicza gotowość przyjmowania w Gdańsku uchodźców wbrew stanowisku rządu polskiego.

Jest w świecie wiele ośrodków, które chcą od nowa pisać historię XX wieku. Stąd „polskie obozy śmierci”, Polacy jako współsprawcy zagłady żydów, „Polacy – antysemici”. Można założyć, że nie są to działania pozbawione motywów i celów. Nie zamierzam tu rozwijać tematu, jakie są te cele.

W zjednoczonej Europie jest miejsce dla wszystkich europejskich narodów, Europejczycy są gotowi pomagać ludziom, których życie jest zagrożone. Ale nie ma żadnych powodów, by w ramach jednoczenia Europy pozbawiać narody ich cech kulturowych, wyznaniowych, tożsamościowych. Nie można pozbawiać narodów fundamentów ich istnienia.

Odnoszę wrażenie, że od dłuższego czasu władze Gdańska przestały zdawać sobie sprawę z tych oczywistych prawd. Dla zachowania politycznego status quo gotowe są zapłacić każdą cenę. Najbliższe wybory pokażą, czy Naród gotów jest ponosić równie wielkie koszty.