Popijając w upalne dni napoje gazowane raczej nie przypuszczamy, że może kryć się za nimi całkiem niezwykła historia.

Tak jest w przypadku Fanty, której korzenie tkwią w mrocznych czasach II wojny światowej. Wobec embarga nałożonego przez Aliantów w 1941 na dostawy syropu do produkcji oryginalnej coca coli nazistowski przemysł stanął wobec konieczności stworzenia zupełnie nowego napoju chłodzącego.

Naukowcom postawiono spore wyzwanie – miał on powstać poprzez zagospodarowanie „resztek z resztek” owocowych i być zbliżonym w smaku i wyglądzie do coca-coli.

Niestety o wiele lepiej wychodziło stworzenie napoju o jasnej barwie i pomarańczowo-cytrynowym smaku. Odpowiedzialny za produkcję Max Keith, ulepszył jego walory smakowo-zapachowe poprzez szerokie zastosowanie sztucznych dodatków. Jedno było pewne – napój nie był podobny do coca-coli – według testerów był o wiele lepszy.

Długo zastanawiano się nad chwytliwą nazwą. W czasie burzy mózgów padła propozycja FANTA, skrót od słowa „fantasie” w języku niemieckim oznaczającego wyobraźnię. Skojarzenie proste i nęcące – pijąc Fantę możesz przenieść się w świat beztroskich marzeń. Choćby o rychłym zwycięstwie Niemiec dzięki Cudownej Broni. Nawet na niektórych plakatach reklamowych puszka napoju ozdobiona była logiem swastyki, a trzymał ją roześmiany nordyk w mundurku Hitlerjugend.

Fantę uwielbiali notable III Rzeszy na czele z samym Hitlerem, choć w diecie dyktatora napoje gazowane nie były wskazane. Rozsmakowali się w niej przeciętni Niemcy. Aby podołać coraz większemu zapotrzebowaniu, Max Keith zdecydował się na zatrudnienie robotników przymusowych i więźniów z obozów pracy. Chęć zysku okazała się silniejsza od deklarowanej niechęci wobec polityki NSDAP.

Po kapitulacji III Rzeszy Amerykanie przejęli całą dokumentację i maszyny do produkcji Fanty których nie zdążono zniszczyć. Produkcję przeniesiono częściowo do USA, a na bazie oryginalnej receptury – zakupionej oficjalnie w 1960 r. – opracowywano kolejne smaki – dziś dostępnych jest ponad 100. Polacy piją Fantę od 1992 roku – w trzech smakach.

Piotr Pokój