Pani premier poinformowała właśnie o nowych nominacjach w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Tak się dziwnie składa, że wszyscy nowo powołani są doskonale znani opinii publicznej. Są wśród nich i tacy, którzy zmieniali barwy polityczne wraz ze zmianami kierunku politycznych wiatrów. Zastanawiają mnie dwie sprawy. Jak bardzo zabetonowana musi być polska scena polityczna, skoro ciągle widzimy na niej te same twarze?

Ostatnio do grona mediatorów w sporze pracowników z rządem włączono p. Longina Komołowskiego. Widać jest to człowiek wielu talentów. Bo ja pamiętam go sprzed jakichś dziesięciu – piętnastu lat, gdy był Ministrem Pracy. Internet podaje, że od tamtych lat był zawsze szefem jakiegoś bardzo ważnego komitetu lub stowarzyszenia. Widać władza w moim kraju swoim krzywdy zrobić nie da. O panu Michale Kamińskim nawet pisać nie będę.

I druga sprawa. Jak bardzo władza i polityka muszą wciągać? A może to nie władza. Może to profity ze sprawowania tej władzy płynące? Jakkolwiek by nie było na przykładzie polskich „bohaterów” widać wyraźnie, że władza nie tylko wciąga, ale także pozbawia ambicji i, może to zabrzmi górnolotnie, godności.