„Afera taśmowa”, czyli polityczne trzęsienie ziemi, spowodowała ogromne polityczne i wizerunkowe straty w obozie władzy. Aby ratować postępujący spadkowy trend sondażowy obóz zaproponował propagandowy przekaz oparty na tezie, iż „rozmowy polityków utrwalone w jednej z warszawskich restauracji, znalazły się na nośnikach dźwięku w sposób nielegalny”.

Ale czy faktycznie nagrania były nielegalne? Możliwych, realnych scenariuszy dotyczących autorów nagrań i legalności ich działań jest znacznie więcej niż jeden główny, od samego początku promowany przez PO, wskazujący na kelnerów działających na zlecenie jednego z biznesmenów.

Wyobraźmy sobie sytuacje, w której duża grupa polityków znalazła się w zainteresowaniu organów ścigania w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa. Organy zwróciły się do sądu z wnioskiem o udzielenie zgody na wykorzystanie techniki operacyjnej w celu rejestracji rozmów przeprowadzonych w danym lokalu.

Materiał dowodowy został zebrany – to wiemy. Wówczas jedynym problemem byłoby to, że ujrzał on światło dzienne, a nie to, że pozyskany został w sposób rzekomo nielegalny. Nagrania wcale nie muszą być nielegalne. I takimi z pewnością nie będą co najmniej do czasu prawomocnego orzeczenia sądu w tej sprawie. Bo przypomnijmy – tylko władza sądowa jest uprawniona do stwierdzenia legalności lub nielegalności konkretnych czynów.

Z tezą o nielegalności nagrań będących przyczyną tzw. „afery taśmowej” należy zatem jeszcze poczekać.