Po raz kolejny „objawił się” publicznie pan Martin Schultz, niemiecki polityk, przewodniczący Parlamentu Europejskiego, socjalista z krwi i kości, absolwent (?) Heilig-Geist-Gymnasium w Würselen.

Przyznaję od razu, polityk lubiany przeze mnie równie jak nasz Janusz Lewandowski.

Tenże gigant politycznego intelektu raczył stwierdzić, że kraje Europy Środkowo – Wschodniej w czasie kryzysu migracyjnego pozostawiły Niemcy na lodzie. Zwrócił uwagę, że Niemcy, jako najludniejszy kraj Unii Europejskiej ponoszą ogromne koszty pomocy udzielanej mniejszym krajom, które teraz odmawiają przyjęcia uchodźców. Ponoć w swej wypowiedzi wskazał także Polskę . W jednym z portali internetowych znalazłem fragment „W takim razie musimy porozmawiać o polityce europejskiej i podziale obciążeń”. – 17 mld euro, które Polska dostaje netto co roku z budżetu UE są współfinansowane przez ciężko pracujących ludzi w Niemczech – zauważył niemiecki polityk. Schulz porównał unijną politykę wobec Rosji z kryzysem migracyjnym. Członkowie Unii, którzy czują się zagrożeni przez Rosję, otrzymali militarną pomoc, a także „praktyczną solidarność” w formie sankcji przeciwko Rosji. Gdy jednak „przychodzą uchodźcy, te same kraje, które jeszcze wczoraj domagały się – z powodzeniem – solidarności, mówią teraz, że nie są gotowe, by cokolwiek uczynić”.

W związku z tym pozwalam sobie panu Martinowi Schulzowi zwrócić uwagę, że: znakomita część pieniędzy, które Polska otrzymała i otrzymuje jako pomoc unijną, skierowana została na inwestycje, które służą Polakom, ale również Niemcom. Autostrady pozwalają przewozić sprawnie także niemieckie towary na wschód, między innymi do tej, objętej „sankcjami” Rosji. O ile mi wiadomo, Niemcy nie eksportują do Rosji za darmo. O tym, że znakomita część pieniędzy „podarowanych” Polsce wróciła do różnych koncernów niemieckich, sprzedających na przykład maszyny budowlane, pan Martin Schultz może nie wiedzieć.

Może także nie wiedzieć, że przekazane Polsce, „ciężko zapracowane przez niemieckich podatników pieniądze”, posłużyły do remontów linii kolejowych na terenie Polski. Linii kolejowych, po których teraz bezpiecznie jeździć mogą na przykład niemieckie lokomotywy (budowane na przykład w firmach Siemens lub Bombardier – gdyby pan Martin nie wiedział. Jest faktem, że Bombardier nie jest koncernem niemieckim, ale w Europie produkuje głównie w Niemczech).

Pan Martin Schultz ma żal do krajów Europy Środkowo – Wschodniej, że nie chcą przyjmować „uchodźców”. Pozwolę sobie wspomnieć, że to pani kanclerz Angela Merkel raczej jednostronnie, bez uwzględniania opinii tych krajów, zaprosiła do Europy owych „uchodźców”. Dwa poniższe zdjęcia pokazują ich właśnie. Jedni to uchodźcy z Warszawy, zniszczonej przez Niemców po brutalnym zdławieniu Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Drugie pokazuje „uchodźców”, którzy, moim zdaniem, kierują się do Europy Zachodniej głównie w celu zapewnienia sobie życia lekkiego, łatwego i przyjemnego. A może w jakimś jeszcze innym celu. Nie będę tego rozstrzygał. Myślę jednak, że nawet pan Martin Schultz zauważy pewne, w mojej ocenie dość znaczące różnice pomiędzy uchodźcami na tych zdjęciach. Sugeruję, aby te zauważalne różnice przemyśleć, bo zapewne nie są one przypadkowe.

Różnice pomiędzy uchodźcami:

Pan Martin Schulz wspomina coś o solidarności krajów Unii, w tym Niemiec, wobec zagrożeń ze strony Rosji. I oczekuje wzajemności (wdzięczności (?) od krajów, które określa Europą Środkowo – Wschodnią. Rozumiem, że owa niemiecka solidarność wyrażała się między innymi budową rurociągu Nord Stream i zbliżającą się budową jego kolejnej nitki, Nord Stream II.

Dla pana Martina Schultza nie ma nic niepokojącego, dziwnego, niemoralnego i nieetycznego w tym, że pan Gerhard Schröder, były kanclerz Niemiec, który podpisywał z Rosjanami kontrakt na budowę, tak zwanego „Rurociągu Północnego), wkrótce po zakończeniu kadencji został członkiem rady nadzorczej konsorcjum Nord Stream, kontrolowanego przez tych samych Rosjan.

Przy takim rozumieniu „wartości” pozwolę sobie zauważyć, że kolejne rządy Polski już wykazały się aż zbyt wielką solidarnością z rządem Niemiec. Ta solidarność polegała na tym, że żaden rząd polski nie zdecydował się na wprowadzenie absolutnego zakazu sprzedaży na terenie Polski samochodów produkowanych przez (znany zapewne panu Martinowi Schultzowi) koncern Volkswagen i zamknięciu jego fabryk na terenie Rzeczpospolitej do czasu wyjaśnienia spraw związanych z oszustwami przy określaniu emisji zanieczyszczeń przez silniki montowane w samochodach tego koncernu i naprawieniu wszelkich uczynionych w ten sposób szkód.

Myślę, że samochodowe koncerny Francji i na przykład Japonii nie miałyby nic przeciwko temu. Politycy mają to do siebie, że często mówią, co „myślą”. Dobrze byłoby, aby, zwłaszcza pan Martin Schultz, myślał także, co chce powiedzieć. Bo niektórzy jego słuchacze, także w Polsce, nie tylko słuchają. Czasem robią to nawet ze zrozumieniem.