Z coraz większym zażenowaniem oglądam kłótnie Polaków. Kłócą się już chyba wszyscy. Gowin z Tuskiem, Tusk ze Schetyną, Kaczyński z Ziobro, Kwaśniewski z Millerem, Miller z Kaliszem, i tak dalej, i tak dalej.

Szczególne zdziwienie wywołał u mnie ostatni spór pomiędzy przywódcami tzw. pierwszej Solidarności. Wielki niesmak wywołały wypowiedzi i pani Krzywonos, i Lecha Wałęsy, i Bogdana Borusewicza. Choć przyznaję, to ten ostatni zachował się najbardziej z klasą.

Zastanawia mnie jednak coś zupełnie innego. Jak to się dzieje, że jako naród mamy, chyba niespotykany wśród innych nacji, talent do brukania wszelkich ideałów, przekreślania wszelkich, nawet największych osiągnięć, w tym takich, które zachwycały świat.

Los dał nam niespotykaną szansę. Polski papież, Karol Wojtyła, stanął na czele Kościoła. W Polsce w tym czasie zawiązał się ruch społecznego sprzeciwu wobec ówczesnej rzeczywistości. Był to chyba największy ruch społeczny w historii ludzkości. Na jego czele stanęli, w znakomitej większości, prości ludzie. Po roku 1989 wspomniani wyżej przywódcy pierwszej Solidarności, działając zgodnie, w porozumieniu, mogli budować wielką, potężną piramidę, na której szczycie mógł stać niewątpliwy bohater Sierpnia ‘80, Lech Wałęsa. Nawet jako pomnik tamtego społecznego zrywu. Podstawą tej piramidy mogło być, lekko licząc, 10 mln. członków ówczesnej Solidarności. Do tego nie mniej niż drugie tyle Polaków, którzy, nawet głośno tego nie mówiąc, w gruncie rzeczy popierali proponowane wówczas reformy. Gdzieś na górze tej piramidy byłoby miejsce i dla Anny Walentynowicz, i dla Andrzeja Gwiazdy, i dla Bogdana Borusewicza, i dla innych, zasłużonych w tamtym okresie PRZYWÓDCÓW. Na takiej, pozytywnej podstawie, mogliśmy budować silną, w miarę niezależną Polskę.

A co my zrobiliśmy? Stworzyliśmy Bolka. Nawzajem opluwamy się, w najlepszym razie określamy się mianem zdrajców. Zamiast budować, chcemy dorzynać watahy. Obalamy kolejne rządy, wszędzie wietrzymy spiski i knowania, wiecznie lustrujemy, sprawdzamy i kontrolujemy. Jeśli ktoś myśli inaczej, jest naszym największym wrogiem. Nawet, jeśli jest takim jak my Polakiem, nawet, jeśli dla Polski działa całe życie.

Powyższe nie dotyczy tylko polityków. Wszak mogę wskazać na, najczęściej kreowane głównie przez media, konflikty pomiędzy sportowcami, którzy osiągnęli wielkie (przynajmniej na miarę naszych obecnych możliwości) sukcesy. Wspomnę tylko o Małyszu (gdy jeszcze skakał) i Stochu (który właśnie zaczynał osiągać wyniki), Lewandowskim i Błaszczykowskim. Można mnożyć.

Takie wzorce, niestety, dajemy naszej młodzieży. Gdy świat rozwija się prędkością francuskiego TGV, my w naszym grajdołku pokazujemy, jak trzeba się kłócić.

Powiem, że nieszczególnie optymistycznie widzę przyszłość mojego kraju.