Kolejny artykuł z cyklu o gdańskich zabytkach jest o Parku Oliwskim. Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez zakon cystersów. Został on położony po wschodniej stronie siedziby opatów.

Jacek Rybiński zaprojektował park, czerpiąc inspiracje z ogrodowych planów André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, która dzisiaj nazywana jest częścią francuską. Przed fasadą rezydencji opackiej utworzono parter kwiatowo-trawnikowy, który otwierał się w stronę wielkiego, prostokątnego stawu. Wzdłuż tej uliczki powstała Aleja Lipowa. Jej zwieńczeniem był staw otoczony szeregiem drzew, który przez długie lata tworzył iluzję, nazywaną Książęcym Widokiem. Staw optycznie łączył się z wodami Zatoki Gdańskiej i tworzył ową optyczną iluzję. Obecnie morze jest zasłonięte przez drzewa i nie ma możliwości by zobaczyć zatokę. Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy wraz z pomnikiem Adama Mickiewicza, nazwany Paradisium. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów, które były dwiema ustawionymi naprzeciwko siebie muszlami. Groty te istnieją do dziś, a mało kto wie, że dwie osoby stojące przed muszlami plecami do siebie mogą porozumiewać się szeptem i wyraźnie słyszą swoje głosy. Jest to zasługa doskonałej akustyki.

Po śmierci opata Rybińskiego, król pruski mianował opatem Karola Hohenzollerna-Hechingena. Opat sprowadził do Oliwy syna nadwornego ogrodnika i twórcy ogrodów królewskich w Poczdamie, Jana Jerzego Salzmanna. Nowy projektant starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. Właśnie dlatego, w północnej części parku zostały stworzone kręte ścieżki i zbiorniki wodne, które naśladują dziką przyrodę i urządzenia parkowe, między innymi altany i pawilony. Do dziś zachowały się dwa sztuczne pagórki i kaskada na Potoku Oliwskim. Obecnie ta część parku, zwana jest chińsko-angielską.

Po desakralizacji klasztoru i śmierci ostatniego opata oliwskiego park przeszedł na własność państwa pruskiego. Inspektorem został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla gości ogrodu dendrologicznego – krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku spowodował inspektor Ericha Wocke, który zarządzał ogrodem w latach 1899-1929. Sprowadził on do Parku Oliwskiego kolejne egzotyczne rośliny. W pobliżu starej oranżerii utworzył alpinarium i zasadził szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w cieplarnię i palmiarnię.

Pod koniec II wojny światowej park został w znacznym stopniu zniszczony, ale obecnie został mu przywrócony niemal poprzedni stan. W 1971 roku został wpisany do rejestrów zabytków miasta Gdańska i otrzymał imię Adama Mickiewicza.