Ateizm jest od wielu lat bardzo popularną postawą, jednakże nadal spotyka się z przejawami nietolerancji. Ostatnio BBC opublikowało artykuł p.t „Stygmat bycia ateistą w USA”. Biorąc pod uwagę, że Stany Zjednoczone znane są z wszelkich swobód, dziwi fakt, że amerykańscy ateiści czują się w jakiś sposób gorsi.

W samym artykule wyjawienie swojego poglądu na temat wiary, a raczej jej braku, został porównany do tzw. „coming out”(ujawnienia swojego homoseksualizmu – przyp. aut.). Wielu Amerykan boi się tego wyznania, a szczególnie wiążących się z nim aktów agresji ze strony wierzących rodziców. Oczywiście młodzi ateiści spotykają się z odrzuceniem w szkołach i na uczelniach. Pod tymi względami podjęcie decyzji o odrzuceniu wiary brzmi niezachęcająco.

Jak zwykle jest też druga strona medalu. W Ameryce wolność poglądów i słowa to jedne z największych świętości, czego przykład widzimy na zdjęciach.

Jak głosi hasło na billboardzie „Nie wierzysz w Boga? Nie jesteś sam”. Fakt, Amerykanie posiadają pewną łatwość w tworzeniu różnego rodzaju stowarzyszeń, dlatego też ateiści zebrali się w wielu z nich. Mamy m.in. American Atheists, Black Atheists of America czy Freedom from Religion Foundation. Biorąc pod uwagę ilość stowarzyszeń ateistów w Ameryce(w artykule wymieniam tylko największe), nie dziwi fakt, że mają one własne konwenty i innego rodzaju imprezy. Amerykańscy ateiści nie szczędzą również pieniędzy na liczne manifestacje, reklamy i materiały mające pokazywać, czym naprawdę jest brak wiary. Oczywiście to wszystko w Ameryce…

…A w Polsce

Wystarczy wyobrazić sobie sytuację, kiedy w centrum Warszawy pojawia się billboard promujący ateizm i pokazujący, że nie ma się czego wstydzić. Już widzę tę nerwową reakcję wszystkich mediów prawicowych z ultrakatolicką Frondą na czele, krucjaty różańcowe i dziesiątki petycji z prośbą o usunięcie zupełnie legalnej reklamy społecznej. Jeśli dla młodych Amerykan bycie ateistą to stygmat, to czym brak wiary jest dla Polaka, ukrzyżowaniem?

Nasz naród niestety nie dorósł w pełni i w większości nie jest w stanie uszanować prawa do głoszenia swoich poglądów.

Jeśli weźmiemy pod uwagę statystki, to w Polsce 7,45% ludzi deklaruje brak wyznania. Oczywiście te kilka procent jest „patykiem na wodzie pisane” i nie da się przedstawić realnych danych. Wynika to z faktu, iż w dobie trudności z wystąpieniem z Kościoła Katolickiego i usunięciem danych z ksiąg parafialnych, nie można dokładnie określić kto wierzy, a kto nie.

(Nie)wiara jako element PR

Kiedyś miałem okazję przeczytać wypowiedź jednego z gminnych radnych. Jego problemem było to, że nie mógł podpisać aktu apostazji, ba mało tego wciąż musiał chodzić do kościoła. Powód prosty, który można określić słowami „bo co ludzie powiedzą”. Ateizm na polskiej wsi wciąż uważany jest za coś niezwykłego i ludzie, którzy otwarcie do niego się przyznają, często spotykają się z brakiem zaufania.

Jak się okazuje, nie tylko wiarę można wykorzystać do kształtowania swojego wizerunku. Idąc za przykładem Janusza Palikota, który publicznie przedstawiał swój akt apostazji, ateizm potrafi wylansować wizerunek równie dobrze. Niestety, w tym przypadku nacisk Twojego Ruchu na ton antyklerykalny z czasem przyniósł odwrotny skutek, co poskutkowało wielkim spadkiem poparcia dla tej partii.

Co z rodziną?

Często zdarza się, że jeśli ateiście na drodze nie stanie ani społeczeństwo ani utrudniający procedury duchowny, to i tak nie uda mu się konsekwentnie wystąpić z Kościoła Katolickiego, bo rodzina nie zaakceptuje takiej decyzji. Łzy babci czy groźby rodziców potrafią skutecznie zniechęcić człowieka i zmusić go do pozostania w organizacji, z którą nie chce mieć nic wspólnego. Mimo wszystko, prawdziwe schody zaczynają się, kiedy w grę wchodzą dzieci. Nie raz i nie dwa w mediach pojawiały się świadectwa osób, których dzieci zostały bez ich zgody ochrzczone, zmuszone do przyjęcia komunii czy w najlepszym wypadku do uczęszczania na lekcje religii. Przymusowa, ostentacyjna ewangelizacja ze strony członków rodziny, to nagminny przypadek. Mało kto potrafi w takiej sytuacji odpowiednio zareagować i dojść do kompromisu z własną rodziną.

Warto przyjrzeć się również sprawie pierwszej komunii i wiążących się z nią przyjęć, prezentów czy pieniędzy. Biorąc pod uwagę scenariusz, w którym dziecko jako jedyne nie przystąpi do niej, wiadome jest, że będzie czuło się gorsze lub spotka się ze swojego rodzaju ostracyzmem.

Być albo nie być

Okazuje się, że konsekwentne pozostawanie przy poglądzie ateistycznym może być trudniejsze niż się wydaje. Mimo to, warto podjąć taką decyzję i pozostać w zgodzie z własnym sumieniem. Pamiętajmy wiara (i niewiara) to prywatna sprawa, a w Polsce mamy wolność wyznania jak i poglądów, co gwarantuje konstytucja. Nie bez powodu znalazł się tam taki zapis i należy to uszanować.