Chcąc zbliżyć się do rozwiązania swego rodzaju konstytucyjnego pata przedstawiciele Prawa i Sprawiedliwości złożyli propozycję, która prowadziła do sytuacji, w której partie opozycyjne wskazują większość kandydatów na sędziów Trybunału Konstytucyjnego. Trzeba powiedzieć, że była to propozycja daleko idąca.

Jej przyjęcie, przy aktualnie obowiązującej ustawie regulującej sposób orzekania Trybunału gwarantowało, że żadna z sił politycznych w dzisiejszym Sejmie nie miałaby możliwości blokowania orzeczeń (nie miała większości dwóch trzecich).

To sformułowanie zawiera w sobie brzydkie założenie, że sędziowie orzekając kierują się swoimi sympatiami politycznymi. Wierzę ciągle, że tak jednak nie jest. Przynajmniej w znakomitej większości przypadków.

Niestety, partie takich politycznych tuzów jak Ryszard Petru odrzuciły możliwość jakichkolwiek rozmów na ten temat. I nic złego by w tym nie było, gdyby nie fakt, że przynajmniej jeden z polityków opozycyjnych był uprzejmy zauważyć, że (cytuję z pamięci): dajemy Prezydentowi dwa tygodnie. W tym czasie ma przyjąć ślubowanie od sędziów wybranych w poprzedniej kadencji. W przeciwnym razie poprzemy rezolucję przygotowywaną w Parlamencie Europejskim, wzywającą Polskę do przestrzegania prawa.

Takie stawianie sprawy uważam za skandaliczne. Dyktowanie Prezydentowi Rzeczpospolitej, co ma robić jest więcej niż nietaktowne. A straszenie zachowaniem niegodnym obywateli Rzeczpospolitej Polskiej w ogóle nie nadaje się do komentowania.

Okazuje się, że przedstawiciele opozycji w dalszym ciągu nie potrafią pogodzić się z faktem, że utracili władzę, utracili wpływy, utracili znaczenie. Chcieliby nadal rozdawać karty, stanowiska, rozmawiać przy ośmiorniczkach „za państwowe”. Dzisiaj wydaje się, że nie ma takiej niegodziwości, do której nie mogliby się posunąć dla zachowania swych niedawnych pozycji.