Przywrócenie poprzedniego wieku emerytalnego jest jednoznaczne z głodowymi emeryturami – próbuje przekonywać ZUS a za nim rządzący. Nic bardziej mylnego. Problemem jest złe zarządzanie gromadzonymi składkami emerytalnymi, a nie wiek emerytalny.

Niewydolny, nacechowany przerostem biurokracji Zakład Ubezpieczeń Społecznych od dłuższego czasu w różny sposób próbuje przekonywać Polaków o konieczności jak najdłuższej pracy. Co najmniej do 67 roku życia, a najlepiej jeszcze dłużej.

Dla urzędników to bardzo wygodne rozwiązanie. Wygodne także dla rządzących, którzy dzięki pracy Polaków będą mieli z czego żyć, bo to przecież my wszyscy utrzymujemy i jednych i drugich. Koszt funkcjonowania ZUS, z jego olbrzymimi budynkami, 200-metrowymi gabinetami prezesów i niewiele mniejszymi gabinetami dyrektorów – jest gigantyczny – rocznie ponad 4 miliardy złotych, w dodatku z każdym kolejnym rokiem ta suma się zwiększa.

Pieniądze ze składek emerytalnych i rentowych, które trafiają do ZUS, są zarządzane w sposób całkowicie nieudolny. Bo jak inaczej można nazwać sytuacje, w której, gdy przez całe życie będziemy oddawać składkę w wysokości 1000 zł, ZUS naliczy nam emeryturę w wysokości 600 zł? Otrzymujemy mniej, niż składaliśmy. A gdzie oprocentowanie? Dlaczego gromadzone pieniądze nie pracują na siebie, nie są pomnażane? Każdy, nawet najsłabiej funkcjonujący bank, tak lokuje środki swoich klientów, żeby móc je pomnażać. ZUS działa odwrotnie, a to oznacza, że działa na niekorzyść obywateli.

Dlatego zamiast podwyższać wiek emerytalny i rosnące koszty niewydolnego systemu emerytalnego dopisywać Polakom do rachunku – ZUS, wraz z jego wszystkimi oddziałami należy jak najszybciej zlikwidować. W to miejsce należałoby utworzyć jedną, niewielką, dobrze zinformatyzowaną centralę, która będzie zarządzała pieniędzmi obywateli w celu ich pomnażania.

Wówczas nie tylko będzie można przywrócić poprzedni wiek emerytalny, ale nawet ten wiek znacznie obniżyć.