„Dzieci traktowane są tu jak pasożyty” – to jedno z bardziej wstrząsających zdań, padających z ust lektora. Niestety jest ono prawdziwe…

„Korea Północna to twór kuriozalny i okrutny – państwo, którego obywatele żyją jakby w innym świecie, w całkowitej izolacji i w pełnej iluzji, karmieni nachalną propagandą, poddawani ciągłej inwigilacji, śledzeni na każdym kroku oraz zagrożeni bezlitosnymi represjami w razie najmniejszej formy nieposłuszeństwa.

Komunistycznie władze bardzo pieczołowicie dbają, by prawda o ich kraju nie docierała za granicę. Przyjezdnym pokazuje się wyłącznie fasadę – pełen pomników i monumentalnych budowli Phenian.

W tym samym państwie żyją setki bezdomnych, głodujących oraz pozostawionych bez jakiejkolwiek opieki dzieci, których rodzice zmarli, zostali zamknięci w obozach karnych lub zamordowani. Świat o ich tragicznym losie dowiedział się dzięki północnokoreańskiemu opozycjoniście (posługującemu się pseudonimem Ahn Chol), który z narażeniem własnego życia za pomocą ukrytej kamery filmuje zbrodnicze oblicze Korei Północnej a następnie przemyca nagrania do Chin nielegalnie przekraczając granicę”.