Donosicielstwo i szukanie wsparcia dla swoich interesów poza granicami kraju ma w Polsce – niestety – wielowiekową tradycję.

O Targowicy pewnie wszyscy słyszeli (no może poza Ryszardem Petru), ale już wiedza o masowym donosicielstwie rodaków w czasie II Wojny Światowej jest znacznie mniej powszechna. Zgodnie z szacunkami Armii Krajowej przekazywanymi do Londynu tylko do gestapo donosiło w czasie okupacji około 60 tysięcy Polaków, co należy uznać za liczbę zdecydowanie niedoszacowaną.

Wystarczy wspomnieć że profesor Andrzej Żbikowski z Żydowskiego Instytutu Historycznego oszacował odsetek kolaborantów w polskim społeczeństwie na więcej niż 5 %! Założywszy, że pan profesor jednak przesadził (jak uważa znacząca część badaczy) to nawet połowa podanej przez niego liczby musi budzić grozę i przerażenie.

Aby nie było nieporozumień: nie porównuję w NICZYM instytucji do których składano donosy naonczas i obecnie, pragnę jedynie zauważyć że „skarżypyctwo” i związane z nim szkodzenie własnemu krajowi ma u nas głęboko zakorzenioną tradycję. Nic dziwnego, że podobne postawy zamiast szokować postrzegane są jako… normalność!

Nie słyszałem jakoś głosów potępienia czy choćby krytyki (polskiej ?) Pani Komisarz – Elżbiety Bieńkowskiej – głosującej wraz z kolegami z innych krajów za postawieniem Polski pod unijnym pręgierzem ani też wobec głosujących za przyjęciem rezolucji w sprawie Polski polityków PO: A. Pomaski i A. Halickiego.

Ich koledzy z innych krajów wykazali się znacznie większą dozą rozsądku i przynajmniej do kwietnia europarlamentarzyści będą zajmowali się poważniejszymi sprawami. Bez echa przeszedł także „obywatelski donos” red. Jarosława Kurskiego z „Gazety Wyborczej” złożony publicznie na… rodzonego brata. Pan Redaktor na manifestacji tzw. KOD raczył oświadczyć że „…nie wszyscy Kurscy są do niczego!”

Cóż Pawka Morozow byłby zapewne dumny…