Dziś dotarła do nas bardzo smutna wiadomość – w wieku 66 lat odszedł od nas Janusz Sanocki, wybitny polityk, zasłużony działacz społeczny i doskonały felietonista, który publikował m.in. na łamach „Gazety Bałtyckiej”.

Janusz Sanocki (1954-2020)

Po raz pierwszy Janusz Sanocki zwrócił moją uwagę tuż po tym, gdy został posłem. Podczas posiedzenia jednej z komisji sejmowych dosadnie zwrócił się do posłów, mówiąc że bezsensu jest siedzieć i debatować o niczym, w dodatku bezcelowo przedłużając obrady. Powiedział wprost „jest piątek, trzeba wracać do domu”. Bardzo szybko media zrobiły z niego „kolejnego” sejmowego „lenia”. Wkrótce po tym wydarzeniu po raz kolejny „zabłysną” walcząc ze strażą miejską w sprawie możliwości parkowania samochodu. Tu także media były bezlitosne i próbowały zrobić z niego „polityka, który stoi ponad prawem”.

Początkowo obraz Janusza Sanockiego przynajmniej w tym medialnym wydaniu nie wyglądał najlepiej. Wkrótce nasze drogi się spotkały i bardzo szybko okazało się, że medialny obraz posła okazał się być – jak to często bywa – całkowicie nieprawdziwy.

Otóż Janusz nie był ani sejmowym „leniem”, ani „warchołem”, ani tym bardziej nie traktował mandatu poselskiego jako narzędzia do górowania nad zwykłymi obywatelami, a tym bardziej do stawania ponad prawem. Wręcz przeciwnie, mandat posła dawał mu możliwość skutecznej walki o prawa obywateli. I korzystał z tego narzędzia bardzo często, podejmując rozmaite interwencje w imieniu obywatelskim.

Wymownym przykładem walki o obywatela było wtargnięcie do jednego z urzędów i w geście protestu wobec antyobywatelskiego traktowania petentów – wyłamanie bramek przy wejściu do wspomnianego urzędu. Interwencja odważna, ale nade wszystko pożądana – chodziło o zwrócenie uwagi na oczywisty fakt – to urząd powinien być dla obywatela, nigdy na odwrót. Janusz Sanocki tak uważał i robił wszystko, aby właśnie tak było.

Walczył o normalność w Sejmie, walczył o sensowne i merytoryczne dyskusje, walczył o realne zmiany i o władzę w rękach obywateli. Wielokrotnie mówił, że mamy w Polsce jedynie pozorną demokrację, a każdorazowe tzw. „demokratyczne” wybory to w istocie wielka mistyfikacja. Jako pierwszy udowodnił to, uzyskując od Państwowej Komisji Wyborczej dokument potwierdzający, że „obecna ordynacja wyborcza nie przewiduje startu obywatela w wyborach do Sejmu”, zatem de facto Sejm dla zwykłego, bezpartyjnego obywatela jest niedostępny.

Janusz Sanocki nigdy z takim stanem rzeczy się nie zgodził. Zawsze walczył o normalność, o obywatelskość i lepszą Polskę.

Z mojej perspektywy dał się poznać jako człowiek odważny, bezkompromisowy, pełen idei i energii, człowiek czynu. Regularnie pisał felietony, które były przeze mnie dokładnie czytane i redagowane. Felietony na najważniejsze tematy polityczne. Każdy Jego tekst miał ogromną wartość, żaden nie był byle jaki. Janusz miał lekkość pisania, a w dodatku wyjątkowy zmysł obserwacji świata polityki. Spostrzeżenia miał wyjątkowo trafne, a jego ostrze krytyki trafiało zawsze bezbłędnie.

Rozmawialiśmy wielokrotnie na temat sytuacji w kraju, możliwości działań politycznych, wyborów. Namawiał mnie nawet do startu w wyborach do Senatu. Mieliśmy wiele wspólnych planów. Z pewnością łączyło nas podobne postrzeganie polityki jako przestrzeni, w której można poprawiać rzeczywistość. Działaliśmy podobnie bezkompromisowo, twardo i stanowczo, ale tylko po to, aby móc zrealizować pozytywne cele.

Niestety nie przeczytamy już następnego felietonu Janusza, nie będziemy rozmawiać o kolejnych wyborach, nie będziemy wspierać się w kampanii wyborczej…

Januszu, będzie nam Ciebie bardzo brakowało.
Cześć Twojej pamięci.