Po ostatnich eurowyborach partia Janusza Palikota jest w niemałych tarapatach. Czerwona kartka od wyborców – to jedno, wewnątrzpartyjne kłótnie i powyborcze rozliczenia – to drugie. Problem Palikota tkwi jednak znacznie głębiej. I wszystko wskazuje na to, że nie ma już szans na polityczną reanimację i powrót do poważnej polityki.

Błyskotliwy sukces wyborczy w ostatnich wyborach parlamentarnych Janusza Palikota wszystkich zaskoczył. Ale mało kto zauważył już wówczas, że Ruch Palikota to organizacja tylko pod względem prawnym będąca partią polityczną. I już wówczas, czyli w momencie powstawania Ruchu, jego twórca popełnił trzy fundamentalne, strategiczne błędy.

Struktury

Bardzo dużo zainwestował w marketing a bardzo mało w budowę partyjnych struktur. A to właśnie struktury świadczą o sile każdej partii. W trudnych politycznych sytuacjach, a takie zdarzają się zawsze i w każdej organizacji, to właśnie one mogą być czynnikiem decydującym o przetrwaniu. Tak było choćby w przypadku SLD, który jeden z największych kryzysów ma za sobą m.in. dzięki silnym strukturom terenowym.

Ruch Palikota od początku swojego istnienia nie miał dobrze działających struktur lokalnych. Czas, który minął od wyborów do dziś, w obszarze organicznej, mozolnej pracy partyjnej polegającej na budowaniu struktur – Janusz Palikot całkowicie zmarnował. Być może wierzył i nadal wierzy w siłę politycznego marketingu. Jeśli tak, bardzo się pomylił.

Ideologia

Drugim niewybaczalnym błędem Palikota był brak ideologicznego spoiwa scalającego członków partii. Antyklerykalizm i tzw. lewicowość – rozumiana bardzo ogólnie to zdecydowanie zbyt mało. Większość działaczy, zapisując się do partii, liczyła po prostu na dostanie się do Sejmu za wszelką cenę i związane z tym przywileje. I taka nagroda, tym, którzy do Sejmu się dostali, wystarczyła. Ale na krótko. Dziś widzimy posłów, którzy z Twojego Ruchu odchodzą, słyszymy o wewnątrzpartyjnych nieporozumieniach. Dowodzi to tylko tego, że jeśli nie łączą ludzi wspólne przekonania, jakiś wspólny, ideologiczny pierwiastek – struktura prędzej czy później rozpadnie się. Ludzie Palikota są tak różni ideologicznie i światopoglądowo, choć oficjalnie tego nie deklarują, że organizacja musi się rozpaść. I tak też się dzieje.

Ignorancja

Trzecim ogromnym błędem Janusza Palikota była ignorancja wobec wyborców i głębokie przekonanie, do którego namawiali go doradcy, że Polak jest idiotą i kupi wszystko, byle to ładnie wyglądało. Idąc tym tropem, deklarując się jako partia lewicowa, stał się cichym koalicjantem Donalda Tuska, licząc, że nikt z wyborców się nie zorientuje. A Polacy doskonale i bardzo szybko zorientowali się i rozpracowali „sprytny” plan Palikota. Wyborcy wciąż świetnie pamiętają głosowanie w sprawie podwyższenia wieku emerytalnego. Pamiętają, że Janusz Palikot i jego partia, oficjalnie twarda opozycja wobec „rządu marazmu” – jak często publicznie nazywał rząd Donalda Tuska – głosował za podwyższeniem wieku emerytalnego dla kobiet i mężczyzn do 67 roku życia. I nie interesowało go wówczas to, w jaki sposób kobieta pracująca całe życie fizycznie da radę pracować np. przy taśmie w fabryce w wieku np. 66 lat. Trudno to sobie wyobrazić, ale Palikota po prostu to nie interesowało.

I ten ostatni argument jest kluczowy, bo Polacy wciąż sprawę emerytur pamiętają. Wciąż Palikotowi ją wypominają i raczej już mu nie zaufają. Wygląda na to, że bezpowrotnie utracił on zaufanie znacznej części swego, kiedyś 10-procentowego elektoratu.

Znając zawziętość i ambicje Janusza Palikota, możemy się spodziewać, że pomimo spadku sondażowego będzie próbował ożywić swoją partię. Będzie próbował jeszcze kilku marketingowych sztuczek, aby pokazać „nową jakość”, „nową twarz” i „nowy program”. Ale paleta marketingowych tricków już się wyczerpała. A Polacy mają całkiem dobrą pamięć i jest mało prawdopodobne, aby byli w stanie poprzeć Janusza Palikota, bo ten i politycznie, i wizerunkowo a nawet marketingowo – po prostu się wypalił.