Szaleństwo ogarniające świat wokół „Ukrainy” ostatnich dni i godzin, może nasunąć skojarzenia z ciepłymi dniami lata roku 1939. Pamiętają ją nasi ojcowie i dziadkowie, nie znam nikogo z naszej starszyzny, kto powiedziałby „podobało mi się to, z chęcią przeżyłbym to jeszcze raz…” Nadchodząca tragedia złamała fundamenty ludzkości, przewróciła świat do góry nogami…

Konsekwencji i skutków wielkiej wojny nie sposób wymienić w jednym artykule, były to chociażby: dekolonizacja, rozpad imperiów, wojny domowe we wszystkich zakątkach świata – krótko mówiąc net-dialektem – horror w realu. Słuchanie polityków każdej ze stron zmusza mnie do odstawienia kawy, efekt już dawno osiągnięty – ciśnienie wysokie. Twarda postawa, grożenie drewnianym kijem, sojusznicy… Skądś to chyba znamy:

„Już niedługo Niemiec pójdzie sobie, Francuzi i Anglicy nadejdą….”- o zgrozo!

Odrodzony ułan polski będzie szarżować tym razem nie w Hiszpanii , a na Ukrainie. Co prawda, już to kiedyś było – też walczyliśmy o idee jednej Europy- ale warunki geopolityczne „nieco” się różniły. Społeczeństwo europejskie XXI wieku w niczym nie przypomina tego z 1939 roku. Mówiąc swobodnie – brak mu umiejętności defensywnych, z podważonymi fundamentami ideowymi,  zbierające żniwo boomu technologicznego bez umiejętności przetrwania bez internetu, nie wspominając o prądzie. Klęska rozpoczęłaby się, zanim cokolwiek rozkręciłoby na dobre.

Niepokoje społeczne, walka o żywność, podsycane zebranymi bodźcami technologii XXI wieku narodziny charakterów – bestii – traktujących obecną rzeczywistość jako dar. W dobie potencjalnych wydarzeń (mam nadzieję – science-fiction)  wyobraźmy sobie Trynkiewicza jako dowódcę sił porządkowych okupacyjnej armii rosyjskiej – bo jeśli do wojny dojdzie – tacy będą potrzebni – zwłaszcza w armii okupanta – jedna z najstarszych metod kontroli podbitych społeczeństw. Jeśli komuś w Polsce wydaje się, że świat ruszy nam na pomoc, zastawi nas piersią, wystawi otwartą dłoń i powie „ Hola, hola zły człowieku!”- to jesteśmy w błędzie.

Ziemie polskie zawsze była autostradą Wschód-Zachód, zanim jeszcze nawet pojawili się tam nasi dziadowie. Tym razem konflikt nie dotyczy nas. Czy domeną naszego patriotyzmu jest walka o inny kraj? Ta walka będzie przypominała szarże samurajów ze znanego nam filmu  „Ostatni Samuraj”, tyle, że naprzeciwko nie będzie XIX- wiecznej broni maszynowej, a opancerzone potwory – zdobycze naukowe XXI wieku, wynik współpracy największego szpiega technologicznego – Chin oraz słowiańskiej umiejętności tworzenia ciekawych rozwiązań prezentowanych przez Rosjan. Może ktoś zwróci także uwagę na „drobny” fakt – czas rządów Putina jest dla armii rosyjskiej hossą. Armia jest po gruntownej modernizacji – to nie jest Armia Konna Siemiona Budionnego – to jest żywe odzwierciedlenie batalistycznych filmów science-fiction.

Jeśli ktoś z nas się łudzi, że „Cud Warszawski” nastąpi ponownie, odpowiadam: „Nie”. Polscy politycy mogą uniknąć konfliktu, bycie patriotą nie polega na wysyłaniu młodych na rzeź, odbieraniu dzieci matkom i obdarzania rodziców „przyjemnością” patrzenia w nekrologi własnych pociech. W takich sytuacjach punkty ratingowe w grze „European Union 2014” nie mogą się liczyć. To jest czas dobra najwyższego – życia.

Możemy pomóc, nie szablą, ale żywność, leki, schronienie dla ofiar – to jest kwintesencja pomocy, a nie „dokładanie węgla do kotła”. Kilkaset lat w idei „ za wolność naszą i waszą!” nic nas nie nauczyły?