„Przytul mnie” – to wstrząsający dramat wyreżyserowany przez Duńczyka – Kaspara Munka, który zasłynął  dzięki produkcji „You and me forever”. Film porusza problemy życia nastolatków, które nie jest zawsze szalone i pełne wrażeń. Twórca targa naszymi emocjami. Przybliża historie kilku rodzin, których losy złączy jedno tragiczne wydarzenie.

Główną bohaterką filmu jest Sara. Spokojna, poważna, dojrzała jak na swój młody wiek dziewczyna, w której rolę wciela się Julie Andersen. Na co dzień boryka się z wieloma przeciwnościami. Nie ma w nikim oparcia, bo zapracowanych  rodziców widuje tylko w nocy, do tego opiekuje się młodszym bratem, dba o dom i chodzi do szkoły. Jej szkolni koledzy i koleżanki niestety nie są tak odpowiedzialni i ułożeni. Louis (Sofia Cukic) mieszka z matką, która co noc urządza imprezy, chodzi pijana i spotyka się z różnymi mężczyznami. Nie obchodzi jej wychowanie córki. Przez co dziewczyna nie radzi sobie z nauką i tropem matki sypia, z kim popadnie. Kolejny z bohaterów – Hassan (Hicham Najid) jest obcokrajowcem, lecz w miarę szybko udaje mu się zaaklimatyzować w nowym otoczeniu. Mieszka z ojcem, który nie ma oporów przed wychowywaniem syna pięściami. W końcu reżyser przedstawia nam rodzinę Mikkela (Frederik Christian Johansen), znacznie różniącą się od poprzednich. Ma opiekuńczego ojca, na którego zawsze może liczyć. Ale czy dobre wychowanie uchroni chłopaka przed popełnieniem strasznego czynu?

Jedna, bezpodstawna plotka zazdrosnej Louis, niesie za sobą ciąg wydarzeń, który na zawsze zmieni życie nastolatków. Mikkel sprowokowany kłamstwami, nie mogąc nad sobą zapanować, na oczach całej klasy poniża niewinną Sarę. Początkowo zdziera z nastolatki ubrania, by później udawać jak ją gwałci i jak wielką frajdę mu to sprawia. Cały incydent zostaje nagrany telefonem komórkowym. Jak po tak dramatycznym „przedstawieniu” dojść do siebie? Chyba nic nie zwróci Sarze szacunku, na który zasługiwała. Dziewczynka, po nieudanych próbach rozmowy z matką, wielu przepłakanych nocach, nie potrafi poradzić sobie z sytuacją, w której była sama. Poddana ogromnej presji podejmuję tragiczną decyzję.

Podsumowując, film daje dużo do myślenia. Eksplozja przemocy, która złamała psychikę głównej bohaterki, znajduje odzwierciedlenie w jej ostatecznym czynie. Najbardziej wzruszające jest to, że poddała się w milczeniu. Film jest prosty, fabuła znana, jednak wywiera ogromne emocje. Nie mówię tu tylko o łzach.  Była to 75 minutowa pouczająca lekcja.

Anna Dawidek