Obecni „obrońcy demokracji” jeszcze niedawno, gdy byli u władzy, pokazali, w jaki sposób rozumieją demokrację, przeprowadzając np. konkurs na prezesa ZUS. Jak on przebiegał i ile miał wspólnego z transparentnością i uczciwością – zobaczyła cała Polska.

Zafascynowany kolejnymi wołaniami opozycji o sprawiedliwość, o zaniechanie niecnych działań zmierzających do likwidacji służby cywilnej i pełnego przejęcia kontroli rządu nad mediami już chciałem przyznać rację krzyczącym.

Bo istotnie dobrze byłoby, gdyby media były niezależne. (A więc samodzielne finansowo, utrzymywane wyłącznie przez swoich odbiorców). Dobrze byłoby, gdyby dziennikarze nie musieli obawiać się, że gdy utracą pracę w jakiejś rozgłośni (gazecie, telewizji), nie będą mogli jej znaleźć w żadnej innej i w praktyce nie tylko pożegnają się z zawodem, ale wręcz utracą możliwości utrzymania siebie i swojej rodziny.

Opozycyjni politycy głoszą tezę, że ekipa rządząca zamierza zawładnąć także tak zwaną służbą cywilną, bo zamierza przeforsować ustawę pozwalającą powoływać na stanowiska w administracji ludzi bez kwalifikacji, bez doświadczenia i z pominięciem obowiązującej obecnie drogi konkursowej. I ta ostatnia sprawa zwróciła moją uwagę.

Moja pamięć, zapewne przez swą złośliwość, niemal natychmiast podsunęła mi przed oczy jeden z niedawno przeprowadzonych przez ludzi koalicji PO – PSL konkurs na stanowisko prezesa bardzo ważnej instytucji. Ważnej nie tylko dla rządzących. Ważnej praktycznie dla każdego obywatela Rzeczpospolitej. O jakim konkursie myślę. Tak, o konkursie na stanowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ulubionego przez miliony Polaków.

Jak przebiegał konkurs przeprowadzony pod rządami najbardziej demokratycznej z demokratycznych ekip rządzących kiedykolwiek Rzeczpospolitą, można przeczytać także na naszych łamach:

https://gazetabaltycka.pl/promowane/skandaliczny-konkurs-na-prezesa-zus-arogancja-wladzy-siegnela-zenitu

https://gazetabaltycka.pl/promowane/konkursowa-ustawka-w-zus

Po takiej lekturze można się już poważnie zastanawiać, czy organizowanie jakichkolwiek „konkursów” na stanowiska w administracji publicznej demokratycznej Rzeczpospolitej ma sens. Osobiście uważam, że o wiele bardziej uczciwe jest jasne postawienie sprawy: my, rządzący, następujące stanowiska obsadzamy swoimi ludźmi. Oni będą z kolei dobierali sobie do współpracy ludzi takich, jakich będą uważali za najwłaściwszych.

Hipokryzja, jaką charakteryzowała się poprzednia ekipa rządząca, sięgała szczytów Himalajów. A „demokracja”, której teraz ta grupa ludzi zamierza „bronić”, była tylko hasłem, które dobrze sprzedawało się ufnemu ludowi.

Jednak ten lud dwudziestego piątego października 2015 roku powiedział: dość. Dość zakłamania, dość obłudy, dość szalbierstw, dość oszukiwania. Lud zdecydował, że gotów jest zaryzykować zmiany. Widać doszedł do wniosku, że te zmiany, niezależnie od tego, jak głębokie i bolesne będą, nie spowodują dla tego ludu strat większych niż dalsze sprawowanie władzy przez europejskie, „demokratyczne” kręgi.

No cóż. „Głos ludu głosem Boga”. Tylko czy „obrońcy demokracji” potrafią to zrozumieć? Mam wrażenie, że im prędzej im się to uda, tym lepiej będzie dla Polski i Polaków.