Gdyby Tusk dziś zdymisjonował Gowina za jego konserwatywne poglądy, straciłby na tym wizerunkowo zarówno wewnątrz partii, jak i w odbiorze publicznym. Jeśli trzeba będzie, zrobi to bez skrupułów, ale uzasadni względami merytorycznymi. A takich jest sporo. 

Jarosław Gowin – minister sprawiedliwości. (Fot. Piotr Drabik)

Donald Tusk bardzo subtelnie i łagodnie porusza się w świecie polityki widzianej oczami mediów. W taki sam łagodny sposób usuwa swoich najmocniejszych przeciwników wewnątrz partii. Od lat tak buduje swój wizerunek, który oczywiście nie ma wiele wspólnego z tym, co faktycznie dzieje się w politycznych gabinetach i z jaką bezwzględnością traktuje partyjnych kolegów.

Gdyby premier dziś odwołał ministra sprawiedliwości, w dodatku tylko dlatego, że ten jest konserwatystą i twardym przeciwnikiem ustawy o związkach partnerskich – takie posunięcie stałoby w całkowitej sprzeczności z jego dotychczasowym wizerunkiem łagodnego, merytorycznego premiera.

Gowin, jeśli stanie się faktycznym zagrożeniem dla Tuska (dziś nic na to nie wskazuje), oczywiście zostanie odwołany, ale nastąpi w sposób spektakularny, np. po tzw. „przeglądzie rządu”, czyli posunięciu będącym w podręcznym i chętnie wykorzystywanym arsenale narzędzi propagandy politycznej obecnej ekipy rządowej.

Wówczas okaże się, że Gowin „nie przeprowadził reformy sądownictwa”, „nie dokonał deregulacji zawodów”, „nie usprawnił systemu” i ogólnie „nie sprostał zadaniom, jakie zostały mu postawione”. Oczywiście są i poważniejsze powody do dymisji – choćby wątpliwości ws. zakupu budynku dla sądu w Gdańsku, gdzie CBA podejrzewa „obejścia ustawy o zamówieniach publicznych”.

Dymisja w oparciu o tzw. „merytoryczne argumenty” będzie dla Tuska czystym wizerunkowym zyskiem. Premier pokaże w ten sposób, że kontroluje swoich ministrów, że potrafi podejmować trudne decyzje, że zależy mu na zmianach. Pokaże to, co pokazuje od lat, czyli dobrą strategię wizerunkową. Nic więcej.