Donald Trump przez większość polskich publicystów od dawna był uważany, za nieszczęście jakie spotkało Amerykę. Po ostatnich „skandalach obyczajowych” kandydat na prezydenta USA jest już przez nasz „salon dziennikarski” uważany za żywe wcielenie wszystkiego co najgorsze. Niestety kampania w USA ujawniła także po prostu infantylizm polskich publicystów, którzy pokazali, że nie tylko nie mają bladego pojęcia o polityce, ale nie potrafią nawet interpretować prostych zjawisk społecznych!

„Hillary jest ekstra, ma doświadczenie, klasę i mnóstwo pozytywnych cech, za to Trump to bufon, hochsztapler, w dodatku erotoman” – tak przez „elitę” polskich komentatorów (tu niestety dominują panie) komentowana jest amerykańska kampania wyborcza. Przyznać trzeba, że głębia tego rodzaju analiz jest porażająca.

Amerykańska kampania prezydencka to czas, w którym przeciętny Amerykanin staje się widzem permanentnego spektaklu teatralnego, z ciekawym scenariuszem, rekwizytami, kolejnymi pojawiającymi się aktorami i wieloma zwrotami akcji. Aktorzy występują na scenie, ale akcja czasem wykracza poza nią. Nad wszystkim zawsze czuwa jednak reżyser. I choć przeciętny Amerykanin nie ma pojęcia w czym faktycznie uczestniczy – jest przepełniony emocjami i mocno zaangażowany.

Amerykańska kampania z polskiej perspektywy razi przede wszystkim sztucznością, pozerstwem i schematyzmem. Jest też bardzo przewidywalna. Niestety ujawnia także słabość światowego mocarstwa, w którym nie dość, że oboje kandydaci nie mają klasy, to jeszcze popełniają błędy, których powstydziłby się niejeden kandydat na wójta czy burmistrza niewielkiego polskiego miasta. Na tle Stanów Zjednoczonych, Polska ze swoimi kampaniami wyborczymi, kandydatami i całym kontekstem politycznym, naprawdę może jawić się jako wzór demokracji. Zupełnie niepotrzebnie z zazdrością spoglądamy za Ocean szukając politycznych wzorców!