Jest to oddanie honoru żołnierzom – saperom, którzy zmagają lub zmagali się na wszystkich frontach wojennych. Święto jest również wyrazem szacunku dla całych pokoleń saperów, którzy brali udział w odbudowie Polski ze zniszczeń wojennych, w walce z klęskami żywiołowymi oraz usuwaniem ich skutków. Do tej pory saperzy skutecznie i niejednokrotnie z narażeniem własnego życia, usuwają skutki II wojny światowej, czyli niewybuchy, które zabezpieczają i detonują.

16 kwietnia to także data historyczna – forsowanie Odry i Nysy Łużyckiej przez żołnierzy I Armii Wojska Polskiego podczas II wojny światowej. Święto zostało ustanowione w 1946 roku.

A czym zajmuje się saper?

Saper to jeden z najniebezpieczniejszych zawodów świata.

Zawód sapera kojarzy się głownie z amerykańskimi filmami wojennymi albo sensacyjnymi. Tymczasem nie przedstawiają one całej prawdy. Przede wszystkim nie można mylić sapera z pirotechnikiem. W skrócie: saper rozbraja miny, a pirotechnik R11; bomby. Saper podlega wojsku, a pirotechnik – policji. Saper wchodzi w skłąd wojsk inżynieryjnych, czyli ludzi, którzy zajmują się odbudową dróg i mostów, pomocą podczas powodzi, ale także pracą saperską opisaną wyżej.

Jak nim zostać?

Nie trzeba być mężczyzną. Kobiety R11; saperzy też się zdarzają. Przede wszystkim jednak trzeba wstąpić do wojska. Młody człowiek, który chce do niego wstąpić, powinien skończyć 12-miesięczny kurs oficerski. Potem możne sobie wybrać dalszy kierunek studiów, na przykład ogólnosaperski. Wówczas  zostanie przydzielony do jednej z jednostek inżynieryjnych i uczy się zawodu sapera.

Nie da się wykonywać pracy sapera, nie znając podstawowych zasad fizyki i nie tylko jej. Saper na kursach uczy się głównie teorii. Wiadomo, że im saper więcej wie, tym więcej będzie potrafił przewidzieć, tym będzie bezpieczniejszy podczas pracy.

A co ciągnie młodych ludzi do tego niebezpiecznego zawodu?

Być może adrenalina, której saperom w pracy nie brakuje. Ale adrenalina nie może wywołać paniki albo nawet niepokoju. Saper musi mieć mocną psychikę i być odporny na stres. Już podczas egzaminów do wojska rekruci poddawani są testom psychologicznym. Wybiera się ludzi o mocnych nerwach. Oprócz tego przez cały czas w wojsku są psycholodzy, którzy pracują z żołnierzem przed trudniejszymi zadaniami.